دکتر وین والتر دایر (Wayne Walter Dyer) در 10 می 1940 در شهر دیترویت از توابع ایالت میشیگان در ایالات متحده امریکا در خانواده‌ای فرهنگی به دنیا آمد.

او یک نویسنده و سخنران است. یک عنوان از کتاب های او به نام "قلمرو اشتباهات شما" در سال 1976 در حدود 30 میلیون نسخه فروخت و جزء یکی از بالاترین رکورددار فروش کتاب‌ها در تاریخ شد. دایر در سال 1987 به عنوان بهترین سخنران ایالات متحده شناخته شد.

دایر هم اکنون در مائوی، هاوایی زندگی می‌کند. در اینجا گزیده هایی از افکار، تحلیل ها و پندهای آموزنده اش را نسبت به آنچه که ما آنرا زندگی می نامیم، مرور می‌کنیم.

• دنیا مانند پژواک اعمال و خواست‌های ماست. اگر به جهان بگویی: "سهم منو بده..."
دنیا مانند پژواکی که از کوه برمی گردد،
به تو خواهد گفت: "سهم منو بده..." و تو در کشمکش با دنیا دچار جنگ اعصاب می شوی.

اما اگر به دنیا بگویی: "چه خدمتی برایت انجام دهم؟..."
دنیا هم بتو خواهد گفت: "چه خدمتی برایت انجام دهم؟ ..."  

  
• به هر کاری که دست زدید، نیاز به خداوند و خدمت به مردم را در نظر داشته باشید،
زیرا این شیوه ی زندگی معجزه آفرینان است.  

  
• درستکارترین مردم جهان بیشترین احترام را به سوی خود جلب شده می بینند،
حتی اگر آماج بیشترین بدرفتاریها و بی حرمتی‌ها قرار گیرند.    

• تنها راه تغییر عادتها، تکرار رفتارهای تازه است. برای آغاز هر تحول در خود،

ابتدا منبع تولید ترس و نفرت را در وجود خود شناسایی و ریشه کن کنید.

• از مهم ترین کارهایی که به عنوان یک آدم بزرگ می توانید انجام دهید،
این است که گهگاه به شادمانی دوران کودکی برگردید.

• اگر مختارید که بین حق به جانب بودن و مهربانی یکی را انتخاب کنید،
مهربانی را انتخاب کنید.

• انتخاب با توست، می‌توانی بگوئی: صبح به خیر خدا جان،
یا بگوئی : خدا به خیر کنه، صبح شده.

• به دل خود مراجعه کنید و نسبت به تمام کسانی که در گذشته از دست آن‌ها ناراحت شده اید احساس محبت نمایید.
هر جا ناراحت شدید اقدام به بخشش و عفو نمایید. عفو و گذشت پایه بیداری معنوی است.

• در غالب هزاران راه، هر روز، عبادت معنویم بخشش عشق است
و نه اینکه یک مسیحی، کلیمی، بودایی یا مسلمان باشم،
بلکه با اعمالم سعی می‌کنم شبیه به مسیح، شبیه به بودا، شبیه به موسی، و یا شبیه به محمد باشم.

• اگر شخصیت خود را با فعالیت‌های شغلی خویش می‌سنجید،
پس وقتی کار نمی‌کنید فاقد شخصیت هستید.

• الهی توفیقم ده که بیش از طلب همدردی، همدردی کنم.
بیش از آن‌که مرا بفهمند، دیگران را درک کنم.
پیش از آن‌که دوستم بدارند، دوست بدارم.
زیرا در عطا کردن است که می ستانیم
و در بخشیدن است که بخشیده می شویم، و در مردن است که حیات ابدی می یابیم.